کد مطلب:173113 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
نکته ای در باب توحید
از این جا یك نكته در باب توحید استفاده می شود و آن این است: اعم از این كه این خانه ها را خانه های گلی بگیریم یا خانه های انسانی (كه البته تأكید داریم مقصود خانه های انسانی است) قرآن می فرماید: «این ها خانه هایی است كه خدا اجازه داده است آن خانه ها شأنشان بالا باشد، تعظیم شوند و مورد احترام واقع شوند»، اگر هم مقصود خانه های گلی باشد، ما می دانیم كه بطور كلی در دین مقدس اسلام تعظیم و احترام مسجد بر همه واجب است و بی احترامی به مسجد حرام می باشد. تنجیس مسجد حرام است و اگر مسجدی نجس شد، واجب كفایی است بر همه ی كسان دیگر كه زود آن جا را تطهیر كنند.
حالا اگر كسی به ما بگوید این بر خلاف اصل توحید است، مسجد گل است و خاك و آجر و سنگ خود كعبه هم همین طور، چهار تا سنگ روی همدیگر گذاشته اند و چیز دیگری نیست، مگر سنگ هم می تواند
احترام داشته باشد كه بشر به سنگ احترام بگذارد؟ در پاسخ می گوئیم: سنگ هرگز احترام ندارد و عبادت خدا است كه احترام دارد. «معبد» از آن جهت كه معبد است احترام دارد، «معبود» به ما اجازه داده است كه معبد را احترام كنیم و احترام معبد به اجازه ی معبود، احترام معبود است و نه تنها شرك نیست، بلكه عین توحید است.
باز این پرسش مطرح می شود كه آیا این امر یعنی احترام گذاشتن اختصاص به معبود دارد؟ آیا اگر معبود به ما اجازه ی تعظیم و احترام عابد را از آن جهت كه عابد است بدهد و ما عابد را از آن جهت كه عابد است مورد تعظیم و تجلیل و تكریم قرار بدهیم شرك است؟ دوباره در پاسخ می گوئیم این عین توحید است. بنابراین تعظیم و تكریم و احترام پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه طاهرین علیهم السلام از این جهت كه مصداق حقیقی و واقعی (فی بیوت أذن الله أن ترفع و یذكر فیها اسمه) می باشد.
همان طور كه خدا اجازه ی تعظیم و احترام خانه ی گلی را كه معبد باشد داده، این خانه ی انسانی كه معبد روح او است به مراتب از آن خانه ی گلی بالاتر است، بلكه احترام خانه ی گلی به اعتبار عابدانش می باشد.
كعبه احترام خودش را از انبیاء و اولیاء دارد، لذا می فرماید: (ان أول بیت وضع للناس للذی ببكة مباركا و هدی للعالمین) [1] است، یعنی اولین معبد و اولین نقطه ای است كه برای عبادت و پرستش خدا تأسیس و ایجاد شده است و احترامش را از عبادت دارد.
پس كعبه هم احترام خودش را از عابد و عبادت اخذ كرده است.
روایات زیادی از طریق خاصه و عامه نقل شده است كه مقصود از این بیوت همان انسان هایی هستند كه حقیقتا سراسر وجودشان عبادت است و اصلا خودشان مسجدند. [2] .
حالا اگر كسی به ما بگوید این بر خلاف اصل توحید است، مسجد گل است و خاك و آجر و سنگ خود كعبه هم همین طور، چهار تا سنگ روی همدیگر گذاشته اند و چیز دیگری نیست، مگر سنگ هم می تواند
احترام داشته باشد كه بشر به سنگ احترام بگذارد؟ در پاسخ می گوئیم: سنگ هرگز احترام ندارد و عبادت خدا است كه احترام دارد. «معبد» از آن جهت كه معبد است احترام دارد، «معبود» به ما اجازه داده است كه معبد را احترام كنیم و احترام معبد به اجازه ی معبود، احترام معبود است و نه تنها شرك نیست، بلكه عین توحید است.
باز این پرسش مطرح می شود كه آیا این امر یعنی احترام گذاشتن اختصاص به معبود دارد؟ آیا اگر معبود به ما اجازه ی تعظیم و احترام عابد را از آن جهت كه عابد است بدهد و ما عابد را از آن جهت كه عابد است مورد تعظیم و تجلیل و تكریم قرار بدهیم شرك است؟ دوباره در پاسخ می گوئیم این عین توحید است. بنابراین تعظیم و تكریم و احترام پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه طاهرین علیهم السلام از این جهت كه مصداق حقیقی و واقعی (فی بیوت أذن الله أن ترفع و یذكر فیها اسمه) می باشد.
همان طور كه خدا اجازه ی تعظیم و احترام خانه ی گلی را كه معبد باشد داده، این خانه ی انسانی كه معبد روح او است به مراتب از آن خانه ی گلی بالاتر است، بلكه احترام خانه ی گلی به اعتبار عابدانش می باشد.
كعبه احترام خودش را از انبیاء و اولیاء دارد، لذا می فرماید: (ان أول بیت وضع للناس للذی ببكة مباركا و هدی للعالمین) [1] است، یعنی اولین معبد و اولین نقطه ای است كه برای عبادت و پرستش خدا تأسیس و ایجاد شده است و احترامش را از عبادت دارد.
پس كعبه هم احترام خودش را از عابد و عبادت اخذ كرده است.
روایات زیادی از طریق خاصه و عامه نقل شده است كه مقصود از این بیوت همان انسان هایی هستند كه حقیقتا سراسر وجودشان عبادت است و اصلا خودشان مسجدند. [2] .
[1] آل عمران «3» آيه ي 96.
[2] اقتباس از تفسير سوره ي نور، شهيد مرتضي مطهري رحمه الله.